#2 John Heijnen – Directeur en oprichter DataByte

Welkom bij de tweede aflevering van de Hogenhouck podcast reeks ‘De mens achter de ondernemer’.

Mijn naam is Gijs Scholten van Aschat, en we praten vandaag met John Heijnen, directeur/oprichter van Databyte. Ik denk dat het voor de mensen leuk is om even te horen wat DataByte precies is wat jouw rol daarin is.

DataByte is een full-service ICT-onderneming, een managed services ICT-bedrijf, opgericht in 1987 door mijzelf en inmiddels zijn we 33 jaar verder.
Oké ja. Ja, we zitten hier omdat je aan het afscheid nemen bent, zal ik maar zeggen, daarvan. Ja, zo voelt het nog niet hoor….. Nee, zo voelt het nog niet, maar het zit eraan te komen.

Maar ik ga even terug naar de middelbare school. Je zat in de derde klas, wat voor iemand was je? Ik was een jongen die eigenlijk toen al heel erg bezig was om te bekijken wat ik wilde bereiken. Uhm, je bent dan op dat moment een beetje zoekende. Ik zat op het Mollerlyceum in Bergen op Zoom. Dan ga je een beetje kijken waar ben je goed in, wat vind je leuk, en eigenlijk kwam ik er al heel snel achter dat ik het leuk vond om iets voor mezelf te gaan doen. En dan goed, dan kies je een weg en dan kijk je naar wat vind ik leuk en waar haal ik mijn voldoening uit. Op dat moment denk je natuurlijk dat je begrijpt hoe de wereld in elkaar zit en dan uiteindelijk dan rol je ergens in, zo is het bij mij een beetje gegaan en ergens is dan een zaadje ontstaan voor het huidige bedrijf…..

Ja. Ja, maar je bent dus niet ga studeren of zo, je bent meteen aan de slag gegaan?
Nou ik dacht ik kan wel gaan studeren, maar dan denk ik niet dat ik kan bereiken wat ik nu kon bereiken. Ik zeg altijd maar ik heb de straatuniversiteit gevolgd en daar ben ik enorm trots op. Maar het was niet zo dat ik dacht van ik ga via de HAVO naar het VWO dan naar een HEAO en universiteit en dan ga ik in loondienst werken. Nee, dat was niet de route die ik voor ogen had. Nee, terwijl dat mijn zwager, die had dat wel, die zat ook natuurlijk bij ons op school, het Mollerlyceum. Die waren allemaal kundig en geleerd en allemaal een talenknobbel en ik dacht van ja, dat is niet de route die ik denk moet gaan volgen.

Je bent gewoon meteen gaan werken eigenlijk.
Ik heb nooit voor een baas in die zin, heb ik gewerkt, dus ik ben eigenlijk toen ik een jaar of 16-17 was, ben ik begonnen met programmeren. Dan hebben we het over 1980? Ik ben in 1970 geboren in Bergen op Zoom. Dat was 1985, 1986, 1987 inderdaad. Dat stond toen allemaal nog in de kinderschoenen. Toen was in het land der blinden was eenoog koning. Met van die grote computers, van die grote mainframes. Dat was in de tijd van de Commodore 64, de VIC-20 de spectrum ZX 48. Mijn vader had een Sharp-computer en op die manier leerde ik programmeren. En had ik een database programmaatje geschreven en daar was toen interesse voor vanuit een doe-het-zelfzaak in Steenbergen, en een technische handelsonderneming en dat was de ene kant. En dat was in de tijd dat je wat cassettebandjes had, en dat we daar wat software op zetten, en die cassettebandjes samenstelden, en ja zo is het bedrijf langzaam, ja heel langzaam heeft zich dat ontwikkeld.

Ja, en het jaar 2000, die klap, heb je die goed overleefd?
Ja, meestal leveren dat soort omstandigheden, die leveren natuurlijk voor IT-bedrijven heel veel werk op. Dus ik kan me herinneren dat dat een goed jaar was, ja. Ik denk dat die klap achteraf ook wel mee viel.

Wat was je drijfveer eigenlijk, toen je dat begon?
Ik denk dat ik het belangrijk vond, onbewust, want op dat moment heb je natuurlijk wel drijfveren maar daar sta je niet heel erg bij stil. Waar we nu onze mensen aannemen op basis van talentmanagement analyses en kijken wat de drijfveren zijn, en waarom men kiest voor bepaalde functies in de organisatie. Op dat moment was ik denk ik bezig om meer gezien en erkend te worden. Ik zag ook, ik wilde wel onderscheidend zijn op één of andere manier. De Rabobank belde me toen op. Ik kon pakketjes telebankieren gaan installeren bij ondernemers, bij boeren in de regio en op die manier kon ik me onderscheiden. Werd je gezien en was je iemand. En achteraf denk ik wel dat dat een belangrijke drijfveer is geweest. Onbewust, want op dat moment sta je daar niet echt bij stil. Maar goed ja, je kent een kunstje, een trucje, en dat wordt gewaardeerd. En vervolgens krijg je daar plezier in en levert het wat geld op en dan van het een komt het ander.

Wat was je grootste kwaliteit? Was dat de techniek of was het ook het verkopen van wat je had?
Toen was het, dat is wel een goede vraag, toen was het denk ik technisch, ik was technisch, ik kon programmeren dus ik begreep ook wat er in die computer onder de motorkap gebeurde, en ik denk ook wel dat ik het op een goede manier kon overbrengen. Dat is ook wel grappig. Ik zat op een gegeven moment, na de HAVO ben ik naar de MEAO gegaan. Daar moest ik toen lessen overnemen van docenten die dan ziek werden met name informatica en toen nog tekstverwerking. En ik vond het ook wel leuk om mensen iets over te brengen, om wat te leren. Toen ik later ook computers ging verkopen, die werden dan thuis afgeleverd, gaf ik de mensen gewoon instructie. Dus ik denk dat het en, en, en was. Ja ik denk als je iets verkoopt, moet je ook wel weten waar je heb over hebt. Kijk als je groot wordt, ga je in disciplines denken en in afdelingen etcetera. Maar toen was je natuurlijk gewoon een soort van alleskunner.

Je hebt dertig, vijfendertig jaar hetzelfde bedrijf gehad, je bent gegroeid.
Wat is de grootste fout die je ooit heb gemaakt?
Grootste fout….? Nou ik ben wel van harmonie en ik ben wel van mensen vertrouwen geven, dat brengt ons heel veel, maar soms raak je daar ook in teleurgesteld. Omdat niet iedereen is zoals jezelf bent qua gedrevenheid, qua ambitie, qua mentaliteit. En op een gegeven moment dan filtert dat zich ook wel uit. Maar soms dan doe je een beroep op mensen waarvan je denkt, van ja dat kan ik eigenlijk niet vragen. En dat komt voort uit het feit dat ik nooit werknemer ben geweest. Dus ik heb nooit aan de andere kant gezeten, waardoor het soms moeilijk was, zeker in de begin periode, om je echt te spiegelen. En daardoor heb je ook weleens onderweg heb je mensen verloren, dat je denkt van potverdikkie dat had ik anders moeten doen. Maar dat realiseer je ook weer pas achteraf.

Ja, eigenlijk kan je je niet voorstellen dat hij niet zo is als jij.
Ja, dat is wel een valkuil denk ik. Ja dat is soms nog wel eens, maar goed daar leer je natuurlijk ook wel mee omgaan en omheen managen. Maar of dat een fout is?
Dus door schade en schande is dat ook natuurlijk? Het is vallen en opstaan.

En wat is de beste beslissing die je ooit hebt gemaakt?
Nou dan zijn er heel veel geweest want anders dan kunnen we bedrijf niet zeg maar, dan had het bedrijf niet bestaan zoals het nu is. Maar goed, er zijn altijd van die momenten. Kijk, mijn vader gaf me eigenlijk twee lessen mee, toen ik jong was. Hij was een boekhouder en hij zei van zeg, je moet je pas klem zetten als het nodig is en je moet gewoon eigenlijk alles wat je koopt, moet je gewoon gelijk kunnen betalen. Een crisis komt nooit alleen zei hij, en dat is natuurlijk nu helemaal actueel.

Maar alles wat wij deden, dat deden we met eigen geld, het pand wat we kochten, we zorgden altijd wel dat we vooruit konden kijken, ook financieel, dat heeft veel heel veel rust en comfort geboden. Wij zijn nooit afhankelijk geweest van banken of van kredietmaatschappijen etcetera etcetera. En ik denk dat het dan ook wel goed is dat je leert vertrouwen op mensen die gewoon, die in hun expertise heel goed zijn. Of het nou accountants zijn of alle mensen die het bedrijf ook vormen. Als je die mensen ook het vertrouwen blijft geven en je blijft naar de markt luisteren, dan kan je daar wel een heel eind in komen.

Ja de vorige gast die zei, weet je wat ik altijd doe? We kwamen er op omdat hij een zeiler was, en hij zei ja ook met mooi weer heb ik altijd alles klaar liggen voor als er storm komt. En in mijn bedrijf vertaal ik dat zo dat ik in het begin van het jaar zeg: stel dat we vijfentwintig, dertig procent achteruit gaan, ineens, wat heb ik dan nodig om toch door te gaan? Dat risicomanagement, doe je dat ook?
Ja, ik denk onbewust dat elk ondernemer dat doet.

Nou ja, hebt natuurlijk mensen die denken het kan alleen maar beter worden altijd.
Ja. Ik denk dat ondernemers, iedereen denkt in kansen, maar ik denk dat iedereen ook nadenkt dat als ik iets koop, kan ik het dan ook weer verkopen. Of als ik alleen maar met wind mee kan zeilen, en je hebt goede mensen om je heen, dan zijn er ook mensen die zeggen joh maar wacht even, er kan ook een keer tegenwind ontstaan en hoe handel je dan en welke scenario’s heb je dan klaar liggen. Ik denk dat dat een kenmerk is voor ondernemers die vooruit kunnen kijken en dat die daarom ook al die crisissen weer hebben overwonnen en vaak al langere tijd bestaan. Want anders besta je niet al tientallen jaren. Want we hebben natuurlijk heel veel crisissen gehad, in de afgelopen decennia.

Je staat nu op het punt om afscheid te nemen van je bedrijf. Zeg ik dat goed?
Nou nee, eigenlijk niet, want wij worden overgenomen door een grotere groep. Een groep waarin we terecht gaan komen, waarin het ondernemerschap binnen de collectie, zoals we dat zo noemen, zal blijven bestaan. En waarin wij de visie die wij hebben dat wij naar meerdere vestigingen in Zuidoost-Nederland willen doorgroeien om echt een relevante IT-partij te worden, daarvoor krijgen we nu de mogelijkheid. Wij blijven zeker de komende jaren blijven mijn compagnon en ik het management voeren van onze onderneming, zullen wij door gaan groeien, wat zowel voor onze mensen, onze collega’s, die vaak al heel lang bij ons werken, als voor onze klanten alleen maar meerwaarde op gaat leveren. Omdat de markt aan het consolideren is, omdat er allerlei trends in de markt zijn die steeds belangrijker worden, denk aan security etcetera. En ondanks dat we toch een redelijke omvang hebben met 85-90 mensen, denken wij toch dat in die in die schaalvergroting die we zien, dat het van belang is dat je expertises aan boord krijgt die je zelfstandig nooit zo goed ingeregeld krijgt in je organisatie, als wanneer je daarin aansluiting zoekt bij specialisten.

En waren er meerdere kandidaten?
Ja, we waren in de omstandigheid dat we 16 biedingen hebben gekregen.

Wat gaf de doorslag?
Wij hebben gezegd dat de continuïteit van de onderneming, staat in alles voorop, zowel voor onze mensen, als voor onze klanten, en dat we alleen genoegen nemen met het allerbeste. Dat we dus op zoek waren naar een strategische partij die echt onze mark begrijpt, en die ook weet hoe die markt er over drie tot vijf jaar eruit ziet en wat dan de verwachtingen zijn die onze klanten daarbij hebben, en wat de vraag is etcetera. Dat was ook de reden dat we
eigenlijk heel snel al afscheid namen van een heleboel private equity partijen.

Waren er ook partijen bij die zeiden, luister eens ik bied je dit, maar dan moet jij wegwezen?
Nou, dat hebben ze misschien wel gedacht maar dat hebben ze niet zo uitdrukkelijk uitgesproken.

Heb je ook nooit over nagedacht?
Nou dit is wel wat wij leuk vinden, mijn collega en ik zijn wel op een of andere manier verknocht aan deze onderneming. Wij zijn alleen ook heel goed in staat denk ik om te kijken waar zijn we goed in en waar zijn we niet goed in. Waar liggen onze kwaliteiten. We zijn natuurlijk al een paar keer door het glazen plafond heen gekomen, maar als wij nu de volgende stap willen zetten om meerdere ondernemingen aan ons bedrijf te koppelen, we zijn een platformpartij zoals ze dat noemen, dan hebben we daar ook bepaalde expertises bij nodig. Dus nee, er is geen partij geweest die zei ik wil je kopen, en een dag later moet je weg zijn.

Want hoe oud ben je?
Ik ben vijftig geworden, in afgelopen november.

Ja, dus dit zie je als een soort laatste stap?
Ja, de komende jaren zijn we nog steeds ambitieus, en ik denk ook dat we met de stap die we nu genomen hebben, dat we ook de visie die we hebben dat we die ook versneld kunnen realiseren.

Welke offers heb je moeten brengen?
Ja, dat zou je aan mijn gezin moeten vragen. Voor mezelf heb ik geen offers gebracht want ik heb tot nu toe en prachtperiode gehad. Maar als je dan toch iets moet noemen, ik denk dat ik tussen mijn 16e en mijn 34e – ik heb op mijn 34e voor het eerst een bedrijf verkocht – dus in die periode is het bedrijf verkocht. Toen ik 34 was, toen hadden we 100-110 man, deden we e-tail, retail, en de consumentenmarkt deden we erbij. We doen nu alleen de zakelijke markt. En we hebben het bedrijf toen voor de eerste keer verkocht voor 2/3. Maar daarvoor, de 17 jaar daarvoor, heb ik wel heel hard gewerkt, veel uren gemaakt omdat ik ook wist, dat zei mijn vader altijd, je moet het ijzer smeden als het heet is. Dat ik mijn vader wel eens belde, en zei hoeveel ijzer ligt er nu nog? Want het blijft hard werken en er ligt veel ijzer.

Maar goed, je hebt dat goed weten te verkopen toen na 16 jaar. Maar zo goed dat je eigenlijk al kon stoppen?
Als je dat alleen maar aan financiën zou relateren wel.

Dus eigenlijk was je gewoon op je 35ste binnen als ik het zo mag noemen.
Ja als je het zo wilt noemen wel ja.

En ben je een goede people manager voor je mensen, voor je bedrijf?
Dat denk ik wel, ja. We hebben echt wel een familiecultuur in onze organisatie waarbij mensen weten wat zij aan je hebben. Ze zullen het misschien niet altijd eens zijn met de keuzes of de beslissingen die we nemen. Ik zeg ook altijd iedereen verdient een tweede kans, het bedrijfsbelang gaat boven alles. Maar vaak is wel zo dat we driehoekjes vormen met een leidinggevende of een werknemer, en dat ik daar dan bij zit en dat we kijken wat ligt er op tafel, wat is dan echt de vraag achter de vraag, of het probleem achter het probleem, vaak zie je dan dat het privé-gerelateerd is en dat het vaak helemaal niks te maken heeft met een persoonlijk iets tussen een collega of met de de zaak of dat hij thuis moeilijk zit. Vaak zijn het gewoon privé-gerelateerde problemen, alleen ja mensen willen dat niet gelijk op tafel leggen. Als dat afpelt en zegt joh als we op 31 december bij elkaar zitten, of we dit probleem dan nog steeds als een topic zullen benoemen, dan zie je vaak dat dat wel meevalt.

Heb je het gevoel dat je in je leiderschap zal ik maar zeggen en in je bedrijf bijgedragen hebt aan een soort algemeen nut of een betere maatschappij, ben je je daar bewust van?
Nou ik eh, ik heb wel toen ik toen ik het bedrijf in 2004 verkocht, heb ik enkele jaren daarna heb ik een goede doel stichting opgericht in onze regio, Haste for Life. Haste for Life, haast voor het leven, maar het was ook de koppeling tussen Halsteren en Steenbergen. Ik woon zelf in Halsteren, en in Steenbergen staat het bedrijf. Dat was een Roparun team waarbij we eigenlijk zeven jaar lang evenementen hebben georganiseerd, het was een groot concert dat we jaarlijks organiseerden. Daar was ik dan voorzitter van, en ik heb het zelf ook opgericht. En dat we elk jaar we de grootste artiesten van Nederland naar Bergen op Zoom haalden.

Ik ben nooit gebeld he, dat weet je?
In de voorverkoop, hadden we binnen drie maanden, met 2000 ondernemers en die kochten dan een tafel en dan doneerden we geld zowel aan de Roparun stichting maar ook heel veel aan lokale doelen. En alles in het kader van mensen die kanker hebben en de kwaliteit van leven te verbeteren. En dat deden we aan een hospice, aan een ziekenhuis, aan alles waar we iets konden achter laten. En dat heeft de zaak heel veel voldoening en waardering opgeleverd voor jezelf. Daar kun je trots op zijn, maar het goede doel en dat we dat zeven jaar lang op die manier, ik geloof dat we 700.000 euro met 30-35 vrijwilligers hebben gerealiseerd, dat heeft heel veel zingeving gegeven. Daar kijk ik echt wel, vaak nog met een heel goed gevoel kijk ik daar op terug. Hoe we begonnen en als je dan ziet hoe we mensen en organisaties ondersteund hebben, ja da’s wel heel mooi. Daar word je gelukkig van. Ja, dat was heel mooi, het was fantastisch en heel gaaf om te doen. Omdat je leerde met mensen omgaan die ook vanuit een bepaalde zingeving bij een goede doelen organisatie wilden en dat had niks met een verhouding te maken tussen werkgever en werknemer. Dat legde wel andere skills op tafel die je moest inzetten. Ja en er zaten ook geen promotionele ideeën achter. Het was echt voor het goede doel, we deden het volledig belangeloos, ja.

Kan je makkelijk loslaten? Als je thuis bent?
Uhm, nee, nee, je staat 24 uur per dag aan. Je staat 24 uur per dag aan.

En, deel je dat met je vrouw?
Zo min mogelijk.

Want ik had ook iemand hier aan tafel die zei, kijk mijn grootste probleem was. Kijk elke ondernemer staat 24 uur per dag aan, kan gebeld worden. En zijn vrouw zei op een gegeven moment tegen hem, ja weet je, ik vind het niet erg dat je zo bezig bent, maar ik wil weten waarmee je bezig bent. Ik zie je niet, begrijp je?
Ja, ja, dat zegt mijn vrouw ook wel. Ja, je bent fysiek wel aanwezig, maar je bent er niet, met je hoofd ben je met andere dingen bezig. En dat is natuurlijk ook zo. Je bent altijd bezig met hoe los ik dit probleem op, hoe bereid ik de dag voor van morgen, waarom heb je zo’n keuze of net als dit, waarom ga je zo’n traject in, om uiteindelijk je bedrijf te verkopen. Of waarom doe je dat? Dat zijn natuurlijk allemaal zaken die je eerst voor jezelf op een rijtje moet hebben voordat je dat überhaupt deelt. En je moet je ook afvragen, nou als ik het deel, is het dan een last of voegt het echt iets toe. En ik heb wel altijd redelijk solistisch daarin mijn keuzes gemaakt.

En dat accepteert ze dit of heeft ze dat maar te accepteren?
Ja het zal een balans zijn denk ik, maar uiteindelijk ben ik daarin wel autonoom en solistisch. Het is mijn carrière en ik moet daarin mijn plezier wel of niet uithalen. Maar ik heb daar eigenlijk wel altijd redelijk solistisch in geacteerd.

Ja, wat is je hobby?
Ik doe veel aan hardlopen, fitnessen, wielrennen. Drie prachtkinderen, daar gaat ook veel tijd inzitten. Ik schaak veel. Dat is een beetje om mijn gedachtes te kunnen verzetten. En schaak je online of schaak je met iemand? Nee, online, al moet ik zeggen dat fysiek schaken wel het mooist is. Ik schaak over de hele wereld, maar dat heeft toch een andere dynamiek, een andere spanning, als je tegenover onbekenden wereldwijd online aan het schaken bent. Maar fysiek schaken is wel mooi. Ja, dan gebeurt er echt iets he? Ja, en het is iets wat in de hele wereld, wat iedereen begrijpt.

Waar ben je trots op?
Waar ben ik trots op… Mijn kinderen, ben trots op mijn gezin, ben trots op mijn carrière tot dusver he. Daar ik toch als gewone normale leerling, dat ik toch zeg maar elke dag zie dat 85–90 mensen met heel veel plezier naar hun werk gaan. En hun best beentje voorzetten, en elke dag proberen om onze klanten zo goed mogelijk te bedienen. En zelfs de verwachting te overtreffen, zeg ik altijd. Daar ben ik wel het meest trots op. Natuurlijk ben ik trots.
Maar ik realiseer me ook als ik op zondag een keertje langs het pand rij, dat het ook maar een lege huls is, waar je naar kijkt. Dus dat mensen echt het verschil maken. Dat die mensen gewoon trots zijn om bij Databyte te werken, dat spat er van af, dat straalt er van af. Dus dat is wel mooi om te zien. Misschien omdat ik het zeg, want dat is wel heel makkelijk, maar dat ik ook terug krijg van onze klanten en van allerlei mensen die op bezoek komen bij onze organisatie.

Ik ga je een gedicht voorlezen. Leuk! Hou je van gedichten? Zeker, zeker, zeker. Het is van Pessoa, een Portugese dichter.

Voorbij de bocht in de weg
ligt misschien een plas
en misschien een kasteel
en misschien alleen de
voortzetting van de weg
ik weet het niet
en ik vraag het niet
zolang ik op de weg loop vóór de bocht
kijk ik naar de weg slechts voor de bocht
want ik kan niets anders zien
dan de weg vóór de bocht
ik zou er niets aan hebben naar een
andere kant te kijken
en naar dat wat ik niet zie
laten we ons houden bij de plaats
waar we zijn
er is schoonheid genoeg in hier zijn
en niet ergens anders
als er mensen zijn voorbij de bocht in de weg
laten die zich dan maar bemoeien
met wat er is
voorbij die bocht in de weg

Mooi! Mooi gedicht.

Wat voor associatie geeft dit?
Het doet mij denken, ja er zijn heel veel zaken waar je je druk over kunt maken, maar er zijn heel veel zaken die je nog niet weet. Er zijn meer dingen die je niet weet, dan dat je wel weet.
Dat is ook wel wat je in de loop van de jaren moet leren. Je kan niet alles voor zijn en niet alles is maakbaar. Deze crisis natuurlijk waar we middenin zitten maakt dat ook wel duidelijk. Dat heel veel zaken niet gekoppeld zijn aan materialisme of financiën, maar dat heel veel immateriële zaken zoals welzijn, mentale gezondheid, vriendschap, liefde, ja dat dat vele malen belangrijker is. En dat dat ook iets is wat je moet koesteren. Het leven is niet maakbaar. Tegelijkertijd moet je wel vooruit denken. Het proces dat we nu zijn ingegaan, dat is natuurlijk met name gericht op de continuïteit van de onderneming. Terwijl we een kerngezond bedrijf zijn, om die juist weer te verlengen. Gezien alles wat er speelt in onze markt.

Hij zegt ook, als je hier bent, kijk dan wat er is en geniet daarvan. Weet je wel, kijk nou maar wat er hier is. Dus geniet van wat er is. Er zijn heel veel mensen die denken ja maar als ik dan, als ik dan, dat gaat zo door en dan opeens gaan ze dood. En ze hebben altijd maar gezien als ik dan…..
Dat heb ik ook wel moeten leren. Als je dit gedicht tussen mijn 17e en mijn 34e had gelezen, toen had ik wel paniekaanvallen, En dat was wel een van de redenen dat ik dacht, nou moet ik wel oppassen. Echt alleen maar aan het werk, 20 kilo te zwaar, dat was wel een pijnlijk moment, van confrontatie met jezelf. Dat je dacht, waar gaat het nou echt om? Maar van mijn 34e tot mijn 50e heb ik een prachtleven gehad, tot nu toe.

En die paniek ging dan omdat je jezelf eigenlijk een beetje over de kop werkte?
Ik denk dat het een combinatie was, van angst, van we gingen een pand bouwen op 6.000 m2 grond, groot pand, wat ik dus zelf moest financieren van mijn vader. En het leek erop dat ik mezelf even over-stretchte in mijn mogelijkheden en ons bedrijf groeide heel sterk. Als je dan niet echt een stabiele factor hebt, iemand die je even kan coachen of kan helpen, dan kan het ook zomaar de verkeerde kant opgaan.

Had je geen partner in het bedrijf toen, met wie je kon sparren?
Zeker, zeker wel met John, maar we verwerkten het allebei op een eigen manier. John de Jongh is mijn collega. We zijn daarin wel echt totaal verschillend en daardoor super complementair aan elkaar. Hij is er nog steeds? Zeker, allebei 50% van de aandelen. Toen was hij minderheidsaandeelhouder, dan ligt van nature de verantwoordelijkheid grotendeels bij mij. En op een gegeven ogenblik heb je gezegd, laten we het samen gaan doen. Ja, ja, het is zo gegroeid.

Was dat ook omdat je dacht dat is meer fair of ook omdat je dacht dan dragen we allebei evenveel last. Nou, nee, we hebben nooit vanuit last of defensief gedacht. Nou ja last, in de zin van dan deel ik mijn verantwoordelijkheid 50/50. Nou, ik gunde het hem zeer zeker, maar als je het hebt over de last verdelen, dan is het ook gewoon in het managementteam bij ons is dat heel goed geborgd. Maar je zoekt natuurlijk altijd wel een compagnon, een maatje, iemand waarmee je op aandeelhoudersniveau kan spreken over allerlei zaken waar je op de werkvloer verder niet over hoeft te spreken. Omdat dat juist een last wordt voor die mensen en laat die gewoon doen wat ze moeten doen.

Is er nog een wens die je zou willen vervullen?
Je hebt natuurlijk altijd wel wensen maar wat we met Haste for Life hebben gedaan, wat we voor het goede doel hebben gedaan dat was echt heel mooi. Dat was een hele mooie reis die we in al die jaren hebben meegemaakt . Dat was echt prachtig. Dat was echt belangeloos, wat dat heeft opgeleverd, echt iets voor de medemens kunnen betekenen dat was echt heel mooi. Wat we natuurlijk in het bedrijf doen is natuurlijk gewoon wel waarde toevoegen, voor de klant, dat is heel zakelijk. Maar dit is iets wat je raakt. Ja, dat heeft ons echt geraakt. Ik kan me herinneren dat we op een gegeven moment Marco Borsato hadden, en die kondigden we aan, en met al die ondernemers waren we daar naar toe gegroeid. En dat ik op het podium stond en Marco Borsato aankondigde, waar we met zijn allen naartoe hadden gewerkt al die jaren, en daarvoor hadden we ook hele mooie artiesten, dat die zaal begon te joelen, en dat je achteraf hoort en wat je aan complimenten terug krijgt, en die mensen hebben natuurlijk ook allemaal een bijdrage aan geleverd, financieel gezien, ja dat was wel prachtig.

Nou komt er morgen een jonge gast naar je toe, en die wil een eigen bedrijf beginnen, een leuke vent, 20 jaar, en die zegt tegen jou geef me nu één advies?
Dan zou ik, als ik zie dat hij talent heeft, dat hij wilskrachtig is, dan zou ik denk ik zeggen doe het, en zorg dat je alles eruit haalt wat er in zit en dat op het moment dat als het fout mocht gaan, dat je niet teleurgesteld bent in jezelf. Dat is wat mij elke dag wel dreef. Als het fout gaat dan wil ik dat het niet aan mezelf heeft gelegen.

Als mijn kinderen het vragen, dan zeg ik eerst je studie afmaken, en het liefst parallel aan elkaar, dus begin een onderneming, maar maak zeker je studie af. Maar zorg dat je elke dag gewoon eruit haalt wat erin zit. Dat je binnen de mogelijkheden die je hebt, dat je er alles aan hebt gedaan om het te laten slagen. Dat als het fout gaat dat je jezelf in de spiegel kunt aankijken, dat je niet teleurgesteld bent.

Als iemand anders hier naar kijkt en die vraagt zich af misschien moet ik het ook wel gaan doen, mijn bedrijf verkopen of een overname. Heb je een advies?
Ja kijk, ik heb het in 2004 meegemaakt en nu. En het grote verschil is, in 2004 viel ik daarna echt in een enorm zwart gat. Dat heeft echt wel een jaar geduurd. Omdat ik onvoldoende nagedacht had en begeleid werd, achteraf, over de dag na closing. En het geld vergoedt dan heel veel, maar na een maand of na twee maanden is dat geld helemaal niet meer belangrijk.

En wat was het klotegevoel dat je toen had?
Dat je als je elke dag met de zaak bezig bent en op dat moment krijg je ook andere mensen aan boord die natuurlijk ook hun stempel op de zaak willen drukken, dat je op dat moment je eigen identiteit denk ik enigszins verliest, dus ook een vorm van eenzaamheid denk ik toch ook wel wat dan ontstaat. Als je binnenkomt dan weet die je bent en opeens moet je dat delen. Ik was 34, ik was heel jong, dat geeft hele vreemde gevoelens. Toen dacht ik moet echt veel beter voor mezelf gaan zorgen en ben ik ook veel gaan sporten.

En nu is het zo dat we echt een reis gaan maken van drie tot vijf jaar waarin we doelen hebben die me met elkaar willen realiseren dus nu is dat heel anders. Voor ons is de stap die we nu gaan zetten die is vanuit welke inzicht je dit ook beoordeeld, vanuit privé, vanuit de
onderneming, vanuit de klant, vanuit onze medewerkers. Ik heb een paar keer tegen mijn collega gezegd: John alsof het zo moet zijn, alsof het zo moet zijn. Ja deze stap voor ons is voor alle mensen die betrokken zijn bij ons bedrijf, dat durf ik met droge ogen te verdedigen en mensen te overtuigen, dat dit het allerbeste is wat ons bedrijf kan overkomen. Dat was in 2004 echt anders, en zo ervaar ik het ook.

Maar misschien is het juist wel nodig geweest om uiteindelijk te komen weer waar je nu staat. Ja, sommige processen moet je ook echt doorleven, daar ben ik wel een jaar lang mee bezig, dat was wel een moeilijk fase.

Ik wens je veel succes. Dank je wel.

U luisterde naar de Hogenhouck podcast-reeks ‘De mens achter de ondernemer’.
Hogenhouck m&a,business as unusual. Kijk op hogenhouck.nl.